Deze vioolsonate is niet strikt tonaal in de juiste zin van het woord. Het is eerder gebaseerd op opeenvolgende tonale centra. De compositorische taal heeft veel te danken aan verschillende melodische wendingen die zijn ontleend aan modi van beperkte transposities en aan een verticale of arpeggio-superpositie van geclassificeerde akkoorden, waardoor een soort multitonaliteit ontstaat.
Het einde van het tweede deel haalt zijn inspiratie uit de Franse film The Baker's Wife. De herhaling van aanvankelijke elementen, enigszins gewijzigd en in een hoger register, herinnert aan de beroemde slotscène van de film, wanneer de onnavolgbare Raimu zijn woede uitte over de ontrouw van zijn vrouw aan de familiekat. Gedurende de tweede helft belicht de piano - net als de tocsin die de gelukkige afsluiting van het verhaal benadrukte - het einde van de beweging.
Het derde deel is een speelse variatie op het element waarop het vorige deel is gebaseerd.
nl 
