In zijn Fantasy Ballade voor pedaalharp, het enige bekende werk van de auteur voor de solo Erard-harp, ontleent La Tombelle zijn hoofdthema niet rechtstreeks aan een nauwkeurig traditioneel lied, maar speelt hij op ons de kunst van het schrijven van muziek in de geest van oude ballads. Het gevoel van ballade dat in deze partituur wordt bevoorrecht, is dat van de visie van de negentiende eeuw met een vrij vrije vorm (die wordt geaccentueerd door de term 'fantasie') en soms melancholische accenten. Hoewel de hoofdmelodie van dit stuk bestaat uit drie muzikale frasen, zoals het aantal strofen van bepaalde middeleeuwse ballads, ontbreekt hier een terugkerende uitzending die een expliciete hommage zou kunnen zijn aan de poëtische vorm die Machaut of Villon hoog in het vaandel heeft staan.
Deze editie is gebaseerd op een ongedateerd ontwerp van een handtekening, gered van zijn langzame maar zekere vernietiging op een donkere zolder, de thuisbasis van colombidae die meer dol zijn op koeren dan op muziek, om te worden geplaatst in de archieven van het bisdom Périgueux en Sarlat. Het manuscript bevat, ondanks de duidelijke schrijfwijze van La Tombelle, een aantal berouw en aanwijzingen over het functioneren van de pedaalharp. Sommige onoplettendheden zijn gecorrigeerd, evenals enkele verduidelijkingen met betrekking tot de veranderingen van pedalen. Wat betreft de twee glissando's in het stuk (maten 92 en 151) merkte de componist de 'homofoonklanken' onder de notenbalk op. De eerste komt dus overeen met een verminderde septiem (la-si # -do-ré # -mi b-fa # -sol b) en de tweede eindigt het werk, op een pentatonische toonladder (sol-la-si-do b-re -mi-fa b).
nl 
